بتن پلیمری به دسته ای از مواد مرکب با خواص ویژه و منحصر به فرد اطلاق می‌شود که از اختلاط چسباننده های پلیمری با سنگدانه ها تهیه شده و شامل هیدراته نمی‌باشد، گرچه میتوان از سیمان به عنوان یک ماده سنگی و یا فیلر در این نوع بتن استفاده نمود. در بتنهای پلیمری از سنگدانه های ویژه با دانه بندی مشخص به عنوان پر کننده استفاده می‌شود و پلیمر در این نوع بتن، نقش سیمان را در بتنهای معمولی بازی کرده و سنگدانه ها را به یکدیگر می چسبانند.از جمله پلیمرهای مورد مصرف در بتن پلیمری میتوان به اپوکسی ها، پلی استرها، پلی متیل متاکریلات ها و پلی یورتان ها اشاره نمود. با استفاده از این پلیمرها و یا ترکیبی از آنها میتوان خواص ویژه ای را در بتن پلیمری ایجاد کرد. با توجه به فرمولاسیون انتخاب شده، بتن پلیمری طیف وسیعی از خواص را ارائه می‌دهد که میتوان از آنها به موارد زیر اشاره داشت:
الف) عمل آوری سریع در دمای محیط و حتی دماهای پایین تر(از 18- تا 40+ درجه سانتیگراد)
ب) مقاومت فشاری، کششی و خمشی زیاد.
ج) چسبندگی عالی به اغلب سطوح.
د) دوام بسیار خوب در برابر سیکلهای انجماد و ذوب
ه) نفوذپذیری کم و مقاومت مناسب در برابر نفوذ آب و مواد خورنده.
بتن پلیمری را میتوان به دو روش تهیه نمود. روش اول این است که سنگدانه ها و پلیمر را با یکدیگر مخلوط کرده(پیش اختلاط) و سپس به وسیله شمشه روی سطح مورد نظر پخش نمود. در روش دوم ، ابتدا پلیمر روی سطح مورد نظر پخش گردیده و سپس سنگدانه ها روی آن پاشیده می‌شود.
از بتنهای پلیمری در موارد زیر استفاده می‌شود:
الف) ترمیم بتنهای سیمان پرتلندی
ب) ایجاد پوشش های محافظ و مقاوم در برابر سر خوردن و فرسایش بر روی بتن سیمان پرتلندی
ج) ساخت پانلهای سازه ای.
به عنوان آستر در لوله های فولاد – کربنی برای کاربردهای زمین گرمایی
ه) ساخت لوله های فاضلاب، کانالهای زهکشی و…
کاربردهای مختلف و متنوع بتن پلیمری به قدری وسیع است که با استفاده از یک نوع پلیمر نمی‌توان کلیه آنها را برآورده نمود، بنابراین خانواده هایی از پلیمرها و بتنهای پلیمری توسعه یافته اند.
