یکی از مواردی که در دهه اخیر مورد توجه خاص مهندسان راه و ساختمان و دست اندرکاران صنایع ساختمانی، خصوصا تولید کنندگان سیمان قرار گرفته است، استفاده از میکروسیلیس در بتن بدلیل خصوصیات بارز آن میباشد، استفاده از میکروسیلیس از جهت بهبود خواص مکانیکی و افزایش دوام بتن در کشورهای پیشرفته رو به افزایش است. این ماده یکی از محصولات جنبی کارخانجات تلوید فروسیلیسیم میباشد.
هدف اصلی از کاربرد میکروسیلیس در ابتدا جایگزین بخشی از سیمان با این ماده و برای کاهش هزینه سیمان مصرفی در پروژه ها بوده، ولی با توجه به افزایش قیمت میکروسیلیس در اغلب کشورهای جهان کاربرد فوق مقرون به صرفه نبوده و بهمین جهت میکروسیلیس تنها به عنوان ماده ای برای بهبود خواص بتن از نظر مقاومت دوام مورد استفاده دارد.
میکروسیلیس یک محصول جنبی در جریان تولید فروسیلیسیم و آلیاژهای سیلیسم ، بخصوص آلیاژ فروسیلیسیم می باشد ذرات میکروسیلیس کروی شکل و دارای قطر 0.05 تا 0.02 میکرون به حالت غیر متبلور میباشد. میزان دی اکسید سیلیسم آن بین 85 تا 98 درصد است که بستگی به نوع محصول و کوره و کارخانه فروسیلیسیم دارد و کوره های الکتریکی از نوع قوسی غوطه ور که میکروسیلیس در آن تولید میشود اثر بسرایی در کیفیت میکروسیلیس تولید دارند.
این کوره ها معمولا مجهز به سیستم بازیابی حرارتی و یا بدون آن هستند. مقدار کربن و رنگ میکروسیلیس حاصل از دونوع کوره متقاوت بوده و اگر کوره مجهز به سیستم یاد شده باشد دمای گازهای خروجی حدود 600 درجه سانتیگراد و میکروسیلیس حاصل دارای رنگ روشن خواهد بود.
گرچه اولین گزارشهای استفاده از این ماده بعنوان پوزولان به اوایل سال 1950 میلادی بر میگردد ولی تحقیقات اساسی پیرامون استفاده از آن در مخلوط بتن با سیمان پرتلند در دهه 1970 میلادی آغاز گردید. علت انجام تحقیقات و بررسیها آن است که سیمان پرتلند ماده ای است که انرژی زیادی صرف تولید آن میگردد ، لذا صرف هزینه برای این انرژی در مقیاس غیر معمول دهه 70 انگیزه ای برای استفاده از یک محصول صنعتی شد، که بعنوان جایگزین بخشی از سیمان پرتلند استفاده شود. البته باید توجه داشت مواد پوزولانی چون میکروسیلیس علاوه بر صرفه جویی در انرژی، بهره های تکنیکی و اقتصادی بسیار مهمی در صنعت بتن دارد
