مواد خام ذیل در ساخت واتراستاپ مورد استفاده قرار می گیرند.
الف- پلی وینیل کلراید (P.V.C.) نو.
ب- مواد افزودنی شامل: روان کننده های P.V.C.، تثبیت کننده ها و خاصه فیلرها. بنا به ماهیت و نسبت اختلاط افزودنی ها (بند ب) می توان طیف وسیعی از خواص (مورد نظر) را بدست آورد. باید دانست که انواع P.V.C.های ارتجاعی دارای یک کیفیت نیستند.
P.V.C. قابل انعطاف، یعنی P.V.C. حاوی روان کننده (انعطاف زا)، ماده ای است ترموپلاستیک که دارای خصوصیات مواد انعطاف زایی می باشد. که بدان اضافه شده، خواص مکانیکی این مواد تا اندازه زیادی بسته به حرارت متغیرند. هنگامیکه بیش از اندازه ی معینی، یعنی تا حد زیر درجه ذوب، حرارت داده شوند مواد به یکدیگر متصل شده و می توانند به هر شکلی درآیند و به یکدیگر جوش بخورند. این روند کاملاً قابل برگشت است. بطوریکه به محض سرد شدن ماده پلاستیک قبلی، بدون هیچ افتی در کیفیت دوباره به وضعیت الاستیک (مرتجع) اولیه باز می گردد.
شکل 1 تأثیر تغییرات به نسبت افزودن مواد انعطاف زا، بر مقاومت کششی و افزایش طول در گسیختگی را نشان می دهد. از آنجا که این دو خاصیت با هم ارتباط معکوس دارند می باید، در نقطه ای به عددی دست یافت که مقادیر بهینه دو متغیّر را تأمین نماید. همچنان نشان می دهد که، از دست دادن ماده ی انعطاف زا، در طول عمر واتراستاپ موجب تردشدگی (Embrittlement) گشته و عواقب وخیمی را در برخواهد داشت. لذا باید از این تردشدگی و یا Aging پرهیز کرد. بدین معنی که می باید مواد انعطاف زا به نحوی در موادِ واتراستاپ ترکیب شده باشند که، امکان جدایی مجدد، نفوذ و انباشت در اطراف بتن وجود نداشته باشد.
تأثیرات حرارت بر خواص فیزیکی یک نوع واتراستاپ P.V.C. را نشان می دهد. دقت نمایید زمانی که دما از 20 درجه ی سانتیگراد افزایش می یابد، مقاومت کششی به نصف (50%) تقلیل می یابد. معهذا این پروسه نرمی برگشت پذیر می باشد. و پس از افت دما، مقاومت کششی مجدداً به 100% می رسد.
مقدار فیلر می تواند در یک حد نسبتاً وسیعی متغیّر باشد. ولی باید دانست که تغییر مقدار فیلر تأثیر مهمی بر خواص فیزیکی، ثبات حرارتی و جذب آب می گذارد.
حساسیت در مقابل بریدگی های کوچک: بریدگی های حتی کوچک، مقاومت را بصورت تصاعدی کاهش می دهد، لذا باید مراقب بود که واتراستاپ آسیبهایی نظیر بریدگی و یا سوراخ نداشته باشد.
درجه حرارت: واتراستاپ های مرغوب از درجه حرارت 35- درجه ی سانتیگراد تا 55+ درجه ی سانتیگراد دارای عملکرد بهینه بوده و حتی در دمای 80 درجه ی سانتیگراد (بصورت موقت) تغییری در کیفیت آن ها پدید نمی آید. باید توجه داشت که دماهای دائمی بالای 55 درجه ی سانتیگراد در محیط قلیایی می تواند، باعث بروز مشکلات گردد.
جوش دادن: یک درز جوش خورده در کارخانه، معادل 80% مقاومت کششی ماده یکدست را داراست. که این حد در جوشکاری های کارگاهی ممکن است، به 60% تقلیل یابد، ولی از آنجائیکه در جهت عمود جوشکاری، تحت کشش قرار می گیرد این افت مقاومت تأثیر منفی، روی استحکام آن ندارد. درجه حرارت ذوب جوشکاری تقریباً 150 درجه ی سانتیگراد می باشد.
